3 Ağustos, Ipswich
Gezimizin son konaklama kenti olan Ipswich’e bir önceki akşam geç vardığımız ve otelimiz merkezden uzak olduğu için akşam yemeğini otelde yemeyi tercih etmiştik. Ertesi sabah kahvaltıdan hemen sonra merkeze giden otobüs hakkında bilgi aldık. Maalesef merkezden uzak olmamıza ek olarak, otobüsün çok sık geçmeme sorunuyla da karşı karşıyaydık. Adımlarımızı planlı atmamız gerekiyordu. Zira dönüş otobüsü de erken saatte bitiyordu. Ipswich oteli konusunda çuvalladığımızı kabul ediyorum.
Önce Ipswich şehir merkezinde dolandık. Burada komik bir iki heykelle karşılaştım. Sonradan öğrendim ki, bu heykellerden şişko ve gözlüklü tip Ipswich’li karikatürist Carl Giles’ın ünlü “Grandma” karakteriymiş. Sinek avlayan general tiplemesinin ise sanatçısını bilmiyorum ama üzerinde bulunduğu binanın bir tuvalet olduğunu söylemeliyim. 
Sahile kıyısı olan bir şehirde mutlaka denizi görmek isterim. Bu nedenle, Ipswich’in marinasına doğru yöneldik. Genel olarak sıkıcı bir bölge: ikinci kalite bir üniversitenin bir fakültesi, bir iki adet pek de özel olmayan cafe… Yalnız, civarın en eski pub’larından biri ile tarihi deniz ticaretinin önemli bir binası da burada bulunuyor. Arada modern yapıların ya da inşaatların arasına sıkışmış tarihi binalar da mevcut. Özellikle yarım kalmış inşaatlar ise ekonomik krizin İngiltere’yi ne kadar ciddi vurduğunun göstergesi.
Marinadan çıkıp yeniden merkeze doğru yöneldiğimizde ufak bir hazine bulduğumuzu söyleyebilirim. Katoliklerin Dominikan mezhebi olan, İngiltere’de Blackfriar’lar olarak geçen grubun 13. yüzyılda Ipswich’e gelerek inşa ettikleri manastırın kalıntıları nerdeyse şehrin göbeğinde. Ama sadece, bulundukları sokakların kesiştiği noktaya belli bir yönden gelirseniz karşınıza çıkıyorlar. Diğer açılardan bakıldığında var olduklarını bile bilmezsiniz. O yüzden haritayla gidilip bölge en az bir tur tavaf edilmeli.
Ipswich’teki ilk günümüzde son otobüsü kaçırmamak için gezimize erken ara verdik ve merkeze döndük. Hem benim kullan-at makinemdeki fotoğraflar tab edilecekti, hem de akşam yemeğini merkezde yemek istiyorduk. Açıkçası oteldeki yemek de çok iyi değildi. Ipswich’in ne ekonomik ne de kültürel açıdan Norwich kadar zengin olmadığını fark etmemek mümkün değil. Ama Suffolk bölgesinin baş şehirlerinden biri olduğunu da unutmamak gerek.
Sahile kıyısı olan bir şehirde mutlaka denizi görmek isterim. Bu nedenle, Ipswich’in marinasına doğru yöneldik. Genel olarak sıkıcı bir bölge: ikinci kalite bir üniversitenin bir fakültesi, bir iki adet pek de özel olmayan cafe… Yalnız, civarın en eski pub’larından biri ile tarihi deniz ticaretinin önemli bir binası da burada bulunuyor. Arada modern yapıların ya da inşaatların arasına sıkışmış tarihi binalar da mevcut. Özellikle yarım kalmış inşaatlar ise ekonomik krizin İngiltere’yi ne kadar ciddi vurduğunun göstergesi.
Marinadan çıkıp yeniden merkeze doğru yöneldiğimizde ufak bir hazine bulduğumuzu söyleyebilirim. Katoliklerin Dominikan mezhebi olan, İngiltere’de Blackfriar’lar olarak geçen grubun 13. yüzyılda Ipswich’e gelerek inşa ettikleri manastırın kalıntıları nerdeyse şehrin göbeğinde. Ama sadece, bulundukları sokakların kesiştiği noktaya belli bir yönden gelirseniz karşınıza çıkıyorlar. Diğer açılardan bakıldığında var olduklarını bile bilmezsiniz. O yüzden haritayla gidilip bölge en az bir tur tavaf edilmeli.
Ipswich’teki ilk günümüzde son otobüsü kaçırmamak için gezimize erken ara verdik ve merkeze döndük. Hem benim kullan-at makinemdeki fotoğraflar tab edilecekti, hem de akşam yemeğini merkezde yemek istiyorduk. Açıkçası oteldeki yemek de çok iyi değildi. Ipswich’in ne ekonomik ne de kültürel açıdan Norwich kadar zengin olmadığını fark etmemek mümkün değil. Ama Suffolk bölgesinin baş şehirlerinden biri olduğunu da unutmamak gerek.
wanderlustpress 